🌿 Een seizoen van afscheid... en van worden

The English version is to be found below 🙏🏻

Beste klant, vriend, vriendin, het is alweer een zeer lange tijd stil van mijn kant... het zijn dan ook nog zeer intense maanden geweest die nu overgegaan zijn in een rouwtijd. Het voelde nu goed aan om je te schrijven— en je even mee te nemen in mijn leven en gezin van herkomst...

14 jaar terug verloren we onze papa zoals hij was (en onze mama), post-operatief aan een herseninfarct, ook CVA genoemd. Hij was net 61j en onze mama 59j.

Na een jaar van revalidatie mocht hij naar huis — waar onze mama 12 lange jaren voor hem gezorgd heeft en uiteindelijk uitgeput overleden is aan een agressieve nieuwe kanker.

Nu, bijna 3 jaar later namen we afscheid van onze papa, zowel van de papa van voor de CVA als na de CVA.

Wat ons verraste was de pijn van het verlies van de papa die we hadden voor de CVA dat intens naar voren kwam wat achteraf logisch is mits we hem nog niet konden rouwen.

We hadden hem op 13/04 na een acute spoedopname en 2 slapeloze overnachtingen bij hem in UZ Leuven naar zijn thuis gebracht, zodat hij daar de overgang zou kunnen maken terwijl wij ook beter voor onszelf konden zorgen en kort bij onze dochters konden zijn. Ze gaven hem tenslotte nog enkele uren, dagen, weken...

Hij was zo blij om thuis te zijn, omringd door zijn vertrouwde thuis, kleinkinderen, dochters en warme thuisverpleging, dat hij opnieuw door het oog van de naald kroop, alzij het tijdelijk. Zijn conditie was tenslotte niet verenigbaar met het leven maar wat een wil om te leven... om stil van te worden

Na een intense maand mantelzorg moesten we opnieuw die pijnlijke keuze maken en hem opnieuw naar het wzc brengen. Ook al werd hij daar met veel liefde omringt, het blijft moeilijk om je eigen thuis achter te laten, wetende dat je het nooit meer zult weerzien. Hij heeft nog een 7-tal weken geleefd in het wzc om dan, in ons liefdevolle bijzijn, heen te gaan. Wat we zeker weten is dat hij wist en voelde hoe gelieft hij was, dat is een troost.

We zijn als mens, als dochter, als moeder niet meer dezelfde mensen als 3 jaar terug, en niet meer dezelfde als 14 jaar terug . Het leven helpt ons om nederiger en authentieker te worden, om ons te herinneren wat er echt toe doet. En dat is vast voor elk van ons weer anders. Dat maakt het ook zo boeiend en zo kunnen we samen evolueren.

Happiskin is al geringe tijd uit mijn energie veld zeg maar, en zoals het er nu uitziet ben ik nog niet meteen aan 't heropstarten. Mijn wens is om meer balans in mijn leven te brengen, om ook andere kwaliteiten van mezelf verder te ontwikkelen. Het leven gidst me en ik ga mee met de flow.

Ik kan je dus vandaag nog geen concreet beeld geven van wanneer en of happiskin open gaat. Het zal/zou zowieso een nieuwe locatie zijn daar ons ouderlijk huis te koop staat.

Nu neem ik de tijd om eindelijk mijn coaching opleiding tot een goed einde en tot een fris begin te brengen. Deze zomer 3 jaar reeds, dat ik begon aan een opleiding die zijn vruchten afwerpt. Nu ben ik de moed en de kennis aan 't opbouwen en vergaren om de belichaamde kennis te delen, want dat is nog mijn grootste struikelblok, mezelf durven delen met de wereld, vooral op social media. Daar komt IFS (Internal Family System) dan weer goed van pas want er zijn nog deeltjes in mij aanwezig die me nog actief willen beschermen :-)) Die delen van onszelf ontmoeten en een gezonde relatie mee opbouwen maakt ook deel uit van jezelf beter en goed te leren kennen.

Op dit moment schrijf ik je vanuit mijn woonkamer, met zicht op de tuin, mijmerend over het leven en een toekomst die nog geschreven moet worden. Met een ettelijk aantal uren die vrij zijn gekomen nu dat de shiften voor de zorg van onze papa er niet meer zijn, neem ik de tijd om te voelen wat het leven via mij tot uitdrukking wil brengen. Op dit moment is de nood aan voornamelijk mijn eigen gezelschap nog groot, want dan ben ik het dichts bij mijn ouders en de vele herinneringen die we maakten samen. Het is wennen aan het nieuwe evenwicht, soms voel ik me ontaard en met andere momenten dankbaar en met een hart dat glimlacht. Drie intense mantelzorg-jaren worden niet zomaar uit mijn systeem gewist nu dat onze papa er niet meer is, het vraagt echt tijd om te landen en de focus van het welzijn van onze papa te verleggen naar mijn eigen welzijn en die van mijn dochter en onze familie.

Hoe dan ook, als onze levens in seizoenen kwa kalender-leeftijd zouden kunnen ingedeeld worden, kan ik zeggen dat ik nu in de herfst-fase ben. Met de kennis die ik tot nu toe heb vergaard, leer ik een leven opbouwen dat gebaseerd is op mijn waarden en normen, op een alsmaar toenemend bewustzijn, op anderen te begeleiden zichzelf goed te leren kennen en te omarmen (het laatste klinkt mogelijk wat abstract of whoowhoo maar het is de basis van innerlijke vrede, de frequentie van liefde en leven). Ik verheug me eveneens om nieuwe dingen te leren, simpele zaken te waarderen, met innnerlijke vrede en vreugde als kompas. Plezier maken, reizen, lekker eten, een fit lichaam, balans, rust... je leest het, ik weet wat te doen de komende jaren!

En terwijl ik stappen zet naar deze nieuwe realiteit, neem ik mijn tijd om mijn ouders te eren, te bedanken, lief te hebben... ik neem mijn tijd om ze ten volle op te nemen in mijn hart nu ze niet meer fysiek aanwezig zijn.

🌿 Dank je om te lezen

Als je tot hier gelezen hebt: dank je wel — echt waar. Jouw aanwezigheid betekent veel, ook als die stil is.

Misschien raakte dit iets in jou. Voel je dan vrij om een reactie achter te laten of me iets te laten weten.

Misschien herken je jezelf in een gelijkaardig pad. Of bevind jij je ook in een stille overgangsperiode, waarin je voorzichtig zorg draagt voor je eigen wortels.

Waar je ook bent, in welk seizoen dan ook: moge je je geliefd, gedragen en geleid voelen.

Met liefde,Nathalie

Ik voeg ook nog de brief toe die ik schreef voor mijn papa en voorlas op zijn uitvaart. De tekst refereert voornamelijk naar mijn papa die ik 14 jaar geleden moest loslaten...

mijn brief aan papa.pdf

Download PDF • 19KB

Heel veel liefs en tot mijn volgend schrijven. Fijne zomer ☀️🌿🕊

🌿 A season of farewell... and of becoming

Dear client, friend, kindred soul,

It’s been a long time since you last heard from me… These past months have been deeply intense, and they’ve now flowed into a season of mourning. Today felt like the right moment to write to you — to let you in, even briefly, into my life and the family I come from.

Fourteen years ago, we lost our father as we knew him to be (and earlier, our mother), due to a post-operative stroke, also known as a CVA. He was just 61, and our mother was 59.

After a year of rehabilitation, he returned home — and for 12 long years, our mother cared for him, until she herself passed away, exhausted, from an aggressive new form of cancer.

Now, almost three years later, we’ve said goodbye to our father — both the man he was before the stroke, and the one he became after.

What took us by surprise was the intensity of grief for the version of our father we lost before the CVA — grief that had never fully found space until now. Looking back, it makes sense: we never had the chance to truly mourn him.

On April 13th, after an emergency hospital admission and two sleepless nights by his side in UZ Leuven, we brought him home — so he could transition in peace, while we could take better care of ourselves and be close to our daughters. Doctors gave him only a few hours, maybe days, perhaps weeks...

But he was so happy to be home, surrounded by his familiar world, his grandchildren, daughters, and the warmth of home nursing care, that he once again pulled through — temporarily, this time. His body was no longer compatible with life… but his will to live was humbling.Truly something that left us in quiet awe.

After a deeply intense month of caregiving, we were again faced with the painful decision to bring him back to the care home. Even though he was lovingly supported there, it’s never easy to leave your home behind, knowing you’ll never return.

He lived another seven weeks at the care home and eventually passed away peacefully, surrounded by our love.What we know with certainty is that he felt how deeply he was loved. And that brings comfort.

As a woman, a daughter, a mother — I am no longer the same person I was three years ago. Nor the same as I was fourteen years ago. Life shapes us — it humbles us and brings us closer to what truly matters. And for each of us, that will be something different. That’s what makes it so rich, so human, so alive — and why we can keep evolving, together.

Happiskin has quietly faded out of my energetic field for a while now, and as things stand, I don’t feel called to restart it any time soon.

What I do long for is more balance in my life — space to nurture and explore other parts of myself.Life is guiding me… and I’m letting it.

So I can’t give you a clear picture of whether or when Happiskin will reopen. If it does, it will be in a new location, as our family home is currently for sale.

Right now, I’m taking the time to finally complete — and begin anew — the coaching training I started nearly three years ago. It has been a transformative journey, one that continues to bear fruit. I’m slowly building the courage and clarity to share the embodied wisdom I’ve gathered — which remains one of my biggest growing edges: Daring to share myself with the world, especially on social media.

That’s where IFS (Internal Family Systems) comes in so beautifully — because yes, there are still parts of me that are actively trying to protect me 🙂 Meeting those parts of ourselves and building a healthy relationship with them is also part of truly getting to know who we are.

I’m writing this to you now from my living room, looking out at the garden,contemplating life and a future that has yet to be written. Now that the daily care shifts for our father have come to an end, many hours have opened up. And I’m taking the time to truly feel what life wants to express through me.

Right now, I still mostly crave my own company — it brings me closest to my parents and the many memories we shared. This new balance takes getting used to. Some moments I feel unrooted, and other moments I feel gratitude, with a quietly smiling heart.

Three intense years of caregiving don’t simply vanish from your system. It takes time — to land again, and to shift the focus from my father’s wellbeing to my own… and that of my daughter and our family.

If we could divide life into seasons based on our age, I would say I’ve entered the autumn of mine. With the insights and life knowledge I’ve gathered so far, I’m now learning to build a life rooted in my values, in increasing awareness, in guiding others to truly know and embrace themselves.(It may sound abstract or even “woo woo”, but to me, it is the essence of inner peace — the frequency of love and life.)

I also look forward to learning new things, appreciating the simple moments, with joy and inner peace as my compass. Enjoying life, travelling, good food, a strong body, balance, rest…As you can see, I know what to do in the years ahead!

And as I take steps into this new reality,I’m giving myself time to honour my parents —to thank them, to love them —to truly welcome them into my heart now that they are no longer physically here.

🌿 Thank you for reading

If you’ve read all the way to here: thank you — truly. Your presence means a lot, even in silence.

If this touched something in you, feel free to leave a comment below or reach out.

Perhaps you’ve walked a similar path. Perhaps you’re also in a quiet season of change, or gently tending to your own roots.

Whatever your season: may you feel loved, supported, and guided.

With love,Nathalie